Sophie Dekker – 2023 – Verpleegkundige Stage – Tanzania
Mijn naam is Sophie Dekker, 21 jaar en in januari 2023 afgestudeerd als hbo verpleegkundige. Nadat ik mijn bachelor had afgerond wilde ik heel graag een aantal maanden naar het buitenland. Ik heb altijd al willen ervaren hoe het is om in het buitenland in de gezondheidszorg te werk te gaan en te ervaren hoe groot het verschil is met Nederland. Ik ben op internet gaan zoeken naar verschillende organisaties en kwam de organisatie Work the World tegen. Deze organisatie is in verschillende landen gevestigd. Afrika heeft altijd mijn interesse getrokken en toen ik zag dat Work the World ook daar gevestigd zat, was mijn keuze snel gemaakt. In februari 2023 ben ik voor 12 weken samen met deze organisatie naar Tanzania gegaan om hier als verpleegkundige stage te lopen in het Muhimbili National Hospital in Dar Es Salaam. In totaal ben ik 6 weken op de Paediatrics and Child Health department en 6 weken op de Obstetrics en Gynaecology department geweest.
Work the world zet zich in voor het verbeteren van de wereld op het gebied van gezondheidszorg. Deze organisatie creëert vrijwillige medische stages in het buitenland voor studenten in de gezondheidszorg die meer ervaring willen opdoen, met name in Afrika en Azië. Work the world doet dit door studenten over de hele wereld met een passie voor de gezondheidszorg met elkaar in contact te laten komen, om op deze manier van elkaar en de gezondheidszorg in andere landen te leren. Niet alleen verpleegkundige studenten kunnen zich inschrijven, maar ook fysiotherapie, geneeskunde, verloskunde, tandarts, radiologie, ergotherapie, farmacie en ambulance medewerkers over de hele wereld. Doordat er studenten uit verschillende landen, studies en achtergronden zich aan melden bij deze organisatie, zal ik tijdens mijn stage met deze groep mensen wonen, samenwerken en een band opbouwen.
In het project krijg je niet alleen de kans om binnen het ziekenhuis de zorgverlening te verbeteren, maar ook krijg je de kans om op persoonlijk en op het gebied van leiderschap jezelf te ontwikkelen. Tijdens de stage krijg je een eigen medische supervisor (gestructureerde, gesuperviseerde verpleegkundige) die je begeleidt en nieuwe inzichten in behandelmethoden en aandoeningen laat zien. Daarnaast komt er twee keer per week een taaldocent langs die je de alledaagse zinnen en klinische terminologie leert, zodat je dit zo veel mogelijk kan toepassen tijdens de stage. Door Work the world ben ik als verpleegkundige gegroeid doordat ik meer praktische werkervaring heb opgedaan en bezig ben geweest met globale gezondheidskwesties in Tanzania.
Een grote toegevoegde waarde van deze buitenlandse ervaring is dat ik in aanraking ben gekomen met aandoeningen die wij in Nederland minder zien, zoals gezichtsafwijkingen, gele koorts, HIV en AIDS. Ook heb ik nieuwe culturen ontdekt , kijk ik met een andere bril naar de Nederlandse cultuur en ben ik erachter gekomen hoe mensen in Tanzania naar elkaar en de wereld kijken. De eerste paar dagen gingen super snel. Ik kwam in een huis terecht met 15 andere mensen, waaronder 6 meiden en 9 jongens. Elk weekend komen en gaan er mensen dus dat betekende dat het aantal ook elke week kon verschillen.
Tijdens mijn verblijf in Tanzania heb ik een dagboek bijgehouden waarin ik elke dag een stukje schreef over al mijn ervaringen. Hieronder staat een stukje over mijn eerste paar dagen.
‘Vandaag de allereerst volledige dag! Ik was om 08:30 wakker en heb rustig mijn koffers uitgepakt en alles netjes in de kledingkasten gelegd. De andere 4 meiden op de kamer waren al vroeg naar het ziekenhuis gegaan dus ik had de kamer even voor mezelf alleen. Er zitten 2 Schotse, 1 Australische en 1 Nederlands meisjes op de kamer. Ik moest om 10:30 klaar zitten in de woonkamer voor een rondleiding door het huis, die ik van 1 van de mensen van het Work the World team kreeg. Het WTW team bestaat uit 2 mannen en 1 vrouwen die in het kantoor zitten bij het huis en continu beschikbaar zijn voor vragen of andere dingen. Verder zijn er 3 koks, 1 schoonmaakster, 2 beveiligers en 1 docent. Het huis ligt in het Masaki gebied, waar de meer welvarendere mensen van Dar Es Salaam wonen. Na de rondleiding van het huis werd ik door iemand van de organisatie naar het ziekenhuis gebracht en werd daar uitgebreid aan mij laten zien waar alle afdelingen zitten en hoe het in zijn werk gaat. Het ziekenhuis is echt ENORM en heeft allemaal verschillende gebouwen voor verschillende afdelingen. Daarna had ik even pauze om te lunchen in het huis en ontmoette ik ook mijn andere nieuwe huisgenoten. Daarna ben ik samen met iemand van het WTW team door Masaki gereden, heb ik een Simkaart gekocht en lieten ze mij allemaal leuke plekjes, tentjes en strandjes zien waar ik naartoe kan gaan. Hierna kon ik gelijk aansluiten bij mijn allereerste Swahili les! Super interessant en heel handig voor mijn verblijf hier. Nu lig ik helemaal kapot in bed en ga ik lekker slapen want morgen om 07:30 de wekker voor de eerste dag in het ziekenhuis op de kinderafdeling!’
De dagen en weken vlogen voorbij en ik keek mijn ogen uit in het ziekenhuis. Elke dag leerde ik weer nieuwe mensen kennen en groeide ik ook als verpleegkundige in het ziekenhuis. Zo kwam ik zeldzame syndromen tegen, zoals het syndroom van Apert. In het volgende stukje beschrijf ik een heftige en leerzame dag in het ziekenhuis op de obstetrics & gynaecology afdeling.
‘Week 2 in de obstetrics & gynaecology. Ik heb in totaal nu al 6 bevallingen gezien en merkte aan mezelf dat ik klaar was om een stapje dichterbij het bed te zetten en te assisteren. De verloskundigen op de afdeling hadden al meerdere keren gevraagd of ik wilde assisteren, maar ik vond het de eerste week nog een beetje spannend. Vandaag voelde ik me zelfverzekerd en was ik er klaar voor. Ik vertelde de verloskundige dat ik met de volgende bevalling wel wilde helpen en een uur later was er een 21-jarige vrouw, 36 weken zwanger en dit was haar eerste zwangerschap. Ze begon met 5 cm ontsluiting maar al snel liep dat op naar 9. Ze had veel weeën en mocht beginnen met persen. De vrouwen krijgen tijdens de bevalling geen pijnmedicatie en gaan dus door super veel pijn. Het was haar allereerste bevalling en schreeuwde het uit van de pijn. Vorige week legde een verloskundige aan mij uit dat de vrouwen tijdens de bevalling geen geluid mogen maken. Door het schreeuwen verspil je energie wat je ook kan gebruik voor het persen. Ik dacht dat het wel mee viel wat ze bedoelde, maar vandaag zag ik wat de verloskundige hier mee bedoelde. Zodra de 21-jarige vrouw geluid maakte tijdens het persen, kwam de verloskundige naar haar toe en deed de mond van de vrouw dicht. Ook werden er soms een paar tikken in het gezicht gegeven, zodra een vrouw geluid maakte. Ik had het al wel een paar keer eerder gezien vorige week, maar nog nooit zo erg.
De bevalling vorderde zich en het hoofd van de baby was steeds meer zichtbaar. Nadat de baby er volledig uit was vertelde de verloskundige dat ik de navelstreng mocht doorknippen. De adrenaline ging door mijn lijf en ik pakte gelijk de klem en schaar. Ik had al een aantal keer gezien hoe ze het hier deden dus wist precies hoe of wat. Het ging super goed en voordat ik het wist had ik de navelstreng doorgeknipt. Ik mocht de baby optillen en het geslacht aan de moeder laten zien. Een jongen! Ze moeder was dolgelukkig!
Ondertussen moest natuurlijk ook nog de placenta eruit. Ik dacht dat ik klaar was maar nee, de verloskundige gaf aan dat ik nu de placenta er uit mocht halen. Bij het doorknippen van de navelstreng had ik een klem gebruikt. Om de placenta er uit te halen moet je voorzichtig en rustig te werk gaan. In mijn rechterhand hield ik de klem vast en met mijn linkerhand masseerde ik voorzichtig op de buik van moeder. De moeder moest zelf ook nog een beetje mee helpen persen en voorzichtig kon ik de placenta opvangen. Een warm, sponzig netwerk van aders en slagaders omringd door een vlies. De moeder moest daarna nog wat hechtingen krijgen dus ben ik even bij de baby gaan kijken. Toen de moeder klaar was heb ik de baby in de doeken van zijn moeder gewikkeld en hem aan haar terug gegeven. Dat moment was prachtig.’
Los van alle ervaringen die ik heb opgedaan in het ziekenhuis was het ook heel leuk om voor een paar maanden een leven op te bouwen in Tanzania. Ik had al vrij snel mijn vaste routines en vrienden waar ik elke dag na het ziekenhuis leuke dingen mee ging doen. Ik ben samen met vrienden naar Zanzibar gegaan, op safari geweest, heel veel hikes gedaan, onbewoonde eilanden bezocht, naar voetbal wedstrijden geweest en genoten van het waanzinnige nachtleven. Ik heb vrienden voor het leven gemaakt en mede dankzij hen heb ik echt een geweldige tijd gehad in Tanzania.
Dit had allemaal niet kunnen plaats vinden zonder de hulp van het Mevrouw Minderhoud Fonds. Door de financiële steun van het Mevrouw Minderhoud Fonds hoefde ik mij minder zorgen te maken over hoe ik dit avontuur kon gaan financieren. De samenwerking met het Bestuur en het Fonds verliep goed, waardoor het gehele proces ook eenvoudig verliep. Ik ben ontzettend dankbaar voor deze kans en wil het Fonds enorm bedanken voor het mede mogelijk maken van deze onvergetelijk tijd en bijzondere avontuur.
